Notariële Studentenvereniging Nota Bene

Met hartkloppingen naar Van Mourik

Op een onbewoond eiland, de bekende meezinger van Kinderen voor Kinderen, en een bruine kroeg aan de Berg en Dalseweg. Dat is het eerste wat in me opkomt als ik terugdenk aan mijn tijd bij Nota Bene. Dat liedje moest ik zingen in die bruine kroeg, Trianon. Hoewel ik een geboren en getogen Brabantse ben, vonden ze in 1994 blijkbaar dat ik met een bekakte R praatte. Gelukkig heeft dit ‘spraakgebrek’ mijn lidmaatschap bij Nota Bene niet onmogelijk gemaakt.

Ik was bijna klaar met de studie Nederlands recht en stapte halverwege het vierde jaar over naar notarieel recht. Ik wist toen namelijk zeker dat ik geen advocaat wilde worden. De onafhankelijke en onpartijdige positie van de notaris sprak mij veel meer aan. Mijn ouders moesten wel even slikken toen ik thuiskwam met de mededeling dat ik nog 2 jaar aan mijn studie wilde vastplakken. Desondanks hebben ze mij altijd in deze keuze gesteund.

Die keuze hield wel in: een tandje erbij. Ik had thuis een lijst opgehangen met de vakken die ik nog moest doen. Elke keer dat ik er een had gehaald, kon ik weer een vak afstrepen. Het tentamen erfrecht bij professor Van Mourik kan ik me nog levendig herinneren. Zoals alle examens was dit een mondeling. Je zat dan op de gang te wachten als de student voor je bleekjes uit zijn kamer kwam. Ik was zo zenuwachtig voor dat tentamen; ik dacht dat de professor mijn hart kon horen kloppen. Als ik nu in mijn werk veel stress heb, droom ik nog wel eens dat ik nog een vak moet halen. Dat is voor mij het signaal dat ik een stapje terug moet doen.

Ik herinner me vooral de gezelligheid op de borrels van Nota Bene. Daar in Trianon stonden we met alle jaren door elkaar heen. Ook de docenten van de vakgroep waren er regelmatig bij, die borrelden gezellig met ons mee. Daar denk ik met een warm gevoel aan terug.

Het mooie van een studievereniging als Nota Bene is dat je een belangrijke, vormende fase in je leven met elkaar doorloopt. Dat schept een band die in je werkende leven blijft bestaan. En omdat we zo’n kleine beroepsgroep vormen, kom je elkaar altijd weer ergens tegen. Zo zit ik nu in het KNB-bestuur met Jeroen Prinsen die ik ken uit mijn Nijmeegse tijd.

Die verbondenheid koester ik en die wens ik ook jullie toe, nu nog bij Nota Bene en na je studie natuurlijk bij de KNB!

Barbara van Kampen
notaris in Oss en voorzitter van de KNB