OLAHW- september 2018
Romantische hunkering…
Putten uit gedachten die automatisch een glimlach opleveren en die gedachten vervolgens toevertrouwen aan het papier is natuurlijk niet ongevaarlijk. Hoe helder de gedachten ook kunnen zijn, altijd dreigt, door enkel tijdsverloop, romantisering van de feiten en daar gruwelt de lezende notariële wetenschapper (in spe) natuurlijk van.
Mijn notariële carrière begon in 1990. Grootheden als prof. mr. M.J.A. van Mourik voor het civiele deel en nu wijlen prof. mr. R.T.G. Verstraaten voor het fiscale deel, gaven verfrissend leiding aan een cohorte hongerige, maar zeker ook dorstige notariële studenten. Tot hier is de romantiek nog ver te zoeken. De ware romantiek trad, voor mij, pas op de voorgrond ter gelegenheid van de verwerving van het lidmaatschap van N.S.V. Nota Bene. Graag leg ik uit waarom.
In de doctoraalfase van de studie kon je in mijn tijd best gemakkelijk gewend raken aan het min of meer anoniem volgen van colleges Burgerlijk Recht of Rechtspersonen- en Vennootschapsrecht.
Kon je het, omdat Bieracademie ’t Pumpke, Discotheek Taboe (in de Vlaamse Gas) of het benedenstadse Café De Beurs (waar het rond de 24ste van de maand extra gezellig was omdat de stamgasten dan weer konden beschikken over de diverse uitkeringen) de sluitingstijd niet zo nauw namen, niet opbrengen de warmte en vertrouwdheid van je studentenledikant (in mijn geval gesitueerd in het prachtige studentencomplex Multatuliplaats) te verruilen voor de ochtendlijke harde en soms kille werkelijkheid van de dag die zich zou gaan afspelen in de betonnen omgeving van CC1… , rouwde daar eigenlijk niemand om.
Dat werd na de inauguratie bij Nota Bene allemaal anders. Héél anders.Je trad toe tot een wereld waarin je je medestudenten en de stafleden kende, zoals ook zij jou kenden.De woensdag werd een dag van hunkering.
Soms was de hunkering zo groot dat je dinsdag zelfs op tijd naar bed ging. Je colbert met Nota Bene das hingen al klaar over de stoel. Op de zitting van die stoel lag een spierwit, fris gewassen en gesteven overhemd, terwijl de Samsonitekoffer (ja over die tijd hebben we het hier) al gevuld was met nog maagdelijk papier, vulpen, een enkel Asserdeel en wat wetboeken. Omdat je wist dat het een lange dag zou worden nam je natuurlijk ook wat goederen mee die konden leiden tot een verbeterde persoonlijke hygiëne. Daarnaast vonden, je kon het immers nooit weten, ook de “Norit” en de “Natterman”, in het koffer hun plek.
Des te eerder je ging slapen des te vroeger leek de “Notariële Woensdag”aan te breken: College Erfrecht, middagpauze in het Psychologisch Lab en college Successiebelastingen stonden op het menu. Als je geluk had werd er nog een heerlijk toetje geserveerd in de vorm van een college Agrarisch Recht of Notariswet.
Dan sloeg de klok vier keer en ging je als de wiedeweerga met andere notariëlen ergens een “voorgloei- of voorpretborreltje” drinken. Niet zelden schoof daarbij ook al een staflid aan…
Om een uur of zes werd vervolgens de gang gemaakt naar ons toenmalige clubhuis: CaféTrianon aan de Berg en Dalseweg.Ik heb te lang in het notariaat gewerkt (1992-2012) om hetgeen zich rondom de bar van Trianon in de gezellige notariële beslotenheid allemaal heeft afgespeeld al te gemakkelijk aan het papier toe te vertrouwen. Artikel 22 van de Wet op het notarisambt heeft zijn sporen achtergelaten. Neem van mij aan dat ik al terugdenkend aan de Nota Bene tijd een niet te onderdrukken glimlach rond mijn mond krijg.
Corry Konings, thans door haar Pamela Anderson-achtige voorkomen bij Expeditie Robinson weer tot Bekende Nederlander gepromoveerd, overdreef in 1990 niet toen zij uit volle borst zong: “Mooi was die tijd…”
Proost…!
