OLAHW- december 2021
Toen ik in 1986 begon met de Notariële Studierichting, was ik van plan me niet anders te gedragen dan in de twee daarvoor liggende jaren: hard studeren en geen tijd verliezen aan contact met medestudenten. Bij massaal gevolgde colleges kon je je in anonimiteit verschuilen, maar het clubje notariële studenten was daarvoor te klein. De colleges werden gegeven in gewone klaslokalen, prof. Luijten sprak zijn studenten bij naam aan en je leerde mekaar snel kennen. Lidmaatschap van Nota Bene leek me in eerste instantie niet nodig, tot ik hoorde dat dit onverstandig zou zijn, omdat prof. Luijten en prof. Meijer ook op de bijeenkomsten kwamen en bijhielden wie er allemaal aanwezig was. Prof. Luijten had er ooit voor geijverd om de studentenvereniging weer nieuw leven in te blazen, en zag het liefst dat iedereen lid werd. Veel tijd zou het lidmaatschap waarschijnlijk niet in beslag nemen, leek me. Als eerste werd er geregeld dat wij, als Nota Bene, op 21 november 1986 naar Heerlen zouden gaan voor het bijwonen van de inaugurele rede van prof. Meijer voor de Open Universiteit. Ook hierbij voelde onze aanwezigheid min of meer als verplicht. Iemand die besloot níet mee te gaan, kreeg een half jaar later extreem moeilijke vragen bij het tentamen Personen- en Familierecht, kreeg een 5 en moest voor de herkansing naar Heerlen komen…
Prof. Luijten toonde altijd veel belangstelling voor de studenten. Tijdens de kerstborrel van Nota Bene vroeg hij bijvoorbeeld aan iemand waar zij woonde, en toen zij hem in een opwelling uitnodigde eens op de koffie te komen, heeft hij daar inderdaad in september het jaar erop gevolg aan gegeven. Als mensen tijdens een college een vraag correct beantwoordden, wekte hij de indruk hier oprecht verguld mee te zijn. Bij mij heeft dit het positieve effect gehad dat ik voor zijn colleges de stof extra goed bijhield, zodat ik hem niet hoefde teleur te stellen met een fout antwoord. Mijn getoonde aandacht en leergierigheid waren denk ik aanleiding voor prof. Luijten om mij begin april 1987 te vragen de nieuwe student-assistent te worden. Ik vond het een enorme eer, tot ik vernam dat er weinig animo bleek te zijn voor deze post, en wel omdat er naast voor prof. Luijten ook voor prof. Meijer gewerkt zou moeten worden, die minder prettig in de omgang was. Na haar huwelijk met prof. Luijten was zij overigens een stuk schappelijker geworden.
Bij het studentencongres op 10 april 1987 in Leiden werd veel gesproken over de opvolging van Henk van Doorn, die binnenkort zou aftreden als voorzitter van Nota Bene. Mevrouw Konings drong er bij ons op aan ons beschikbaar te stellen als voorzitter om te voorkomen dat Caroline van Haaren dat zou worden; zij zou namelijk Nota Bene willen koppelen aan de Burgerrechtelijke vereniging. Caroline viel bepaald niet in de smaak omdat zij te vrijgevochten overkwam vergeleken met de rest van de “brave” notariële studenten. Tijdens dit congres ontmoetten we prof. Van Mourik voor het eerst. Iedereen was zeer benieuwd hoe deze zijn invloed op de Nijmeegse notariële studierichting zou laten gelden; hij had al aangegeven de lessen informeler te zullen maken.
Op 27 mei namen Luijten en Meijer afscheid van de studenten met een feestelijke bijeenkomst in het Kasteeltje. Zij zongen voor ons een paar operette-duetten, waarbij Anne van Melis op de piano begeleidde. Ook van onze kant werden verschillende liederen ten gehore gebracht, vaak met zelf bedachte teksten. Luijten’s officiële afscheidsreceptie was op 23 september.
Op 4 juni 1987 was er een vergadering van Nota Bene waarin Henk van Doorn aftrad als voorzitter en Caroline van Haaren hem opvolgde.
De frisse wind die door de komst van prof. Van Mourik zou gaan waaien, had direct effect op het aantal nieuwe notariële studenten. Meldden zich normaliter zo’n 10 nieuwe studenten bij het college van mevr. Konings, nu waren het er 28. Prof. Van Mourik’s eerste colleges waren op 30 september 1987. Hij was niet van plan de stof nog over twee jaar verdelen. Ook vond hij een presentielijst niet nodig. Als hij dan onder ’t college mevrouw Konings’ verontruste blik waarnam, zei hij “Komt wel goed, Patricia, komt wel goed”. Waarschijnlijk had ze hem er nog niet op gewezen dat zij als “mevrouw Konings” aangesproken wenste te worden.
Prof. Van Mourik heeft gelijk werk gemaakt van het aanpassen van de examenregeling. Niet langer hoefden de vier hoofdvakken binnen een tijdsbestek van acht weken afgelegd te worden. Ieder vak mocht nu afzonderlijk worden gedaan, de cijfers bleven staan en er kon worden afgestudeerd op het stageverslag.
Prof. Luijten was nog tot 1-1-1988 examenbevoegd en hij en prof. Meijer verschenen nog regelmatig op de KU, zodat ik zowel voor hen als voor prof. Van Mourik klusjes als student-assistent verrichtte. Voor prof. Luijten behelsde het werk hoofdzakelijk noten en andere artikelen uittypen, maar nu hij met emeritaat was, zou hij veel meer aan schrijven toekomen en ook stonden er herdrukken in de planning. Dit zou dan mijn vierde bijbaantje worden (naast student-assistentschap vMourik/Konings, typewerk Actioma, twee dagen per week op een notariskantoor werken) en dit werd me teveel; ik had geen tijd meer om te studeren. Dus besloot ik alles op te zeggen, behalve het werk op het notariskantoor. Dit werd mij niet in dank afgenomen door prof. Luijten.
In maart 1989 ben ik afgestudeerd. Het werken op een notariskantoor beviel me niet en na korte tijd heb ik mijn bul in de bomen gehangen en ben iets anders gaan doen.
Terugdenkend aan deze tijd, geloof ik dat dit een van de mooiste periodes in mijn leven is geweest. Het studentenleven biedt vrijheid. Je bent eigen baas en bepaalt zelf hoeveel tijd je aan je studie besteedt dan wel aan andere dingen in ’t leven. Je toekomst staat nog open.
Ik besef dat in dit relaas weinig over Nota Bene te vertellen was. Deze studentenvereniging heeft moeten groeien; dit was de beginperiode. Mijn bijdrage als oud-lid van Nota Bene zal hopelijk voor de studenten van nu een kijkje bieden in een heel andere tijd. Die tijd komt nooit meer terug. Ik ben dankbaar dat ik het heb mogen meemaken.
